Het turbulente imperium van Tee-Set

In de vroege jaren zestig is in Delft een beginnend bandje actief onder de naam The Shats. Als zanger Peter Tetteroo realiseert dat die naam bij internationaal succes wel eens onwelriekende associaties zou kunnen oproepen, wordt in juni 1966 gekozen voor het meer neutrale Tee-Set.
De band heeft er dan al wat optredens in de lokale horecagelegenheden op zitten, zoals in het restaurant Cecil dat bestierd wordt door ene Theo Kuppens. De uitbater is zo onder de indruk van wat hij ziet en hoort, dat hij al in 1963 aanbiedt om manager van de band te worden.
Tee-Set debuteert in 1966 met de single Early In The Morning, waarmee meteen de Top 40 wordt gehaald. De oerversie van de band bestaat dan uit zanger Peter Tetteroo, gitarist-bassist Gerard Romeyn, gitarist (later bassist) Robby ‘Polle’ Eduard, drummer Carry Jansen en wordt gecompleteerd met toetsenist Robert Plazier. In deze bezetting wordt dan ook het debuutalbum Emotion gemaakt, dat in december 1966 uitkomt. Opvallend is de compositorische bijdrage van toetsenist Hans van Eijck. Hij is ook te horen als sessiemuzikant, maar voegt zich pas kort na de opnamen voor het album echt bij de band.

Emotion is een van de beste debuutalbums in de Nederpop. Tee-Set stelt zich voor met een mix van eigen werk – lees: door Hans van Eijck gecomponeerde liedjes – en goed gekozen covers, waarbij de band zich duidelijk laten inspireren door Amerikaanse soul en Britse rhythm & blues. Peter Tetteroo blijkt de ideale stem te hebben voor dit gespierde werk. In de periode die volgt blijven de hits komen: Believe What I Say in 1966 en Don’t You Leave, Please Call Me, Now’s The Time en What Can I Do in 1967. In dat jaar verschijnt ook een nieuwe lp: een compilatie in de befaamde serie Songbook, waarvan ook delen gewijd worden aan The Motions en The Outsiders.

Alle hitparadesuccessen kunnen echter niet verbloemen dat het in de Tee-Set behoorlijk rommelt. Begin 1967 wordt Gerard Romeyn al vervangen door de Britse gitarist Ray Fenwick. Halverwege het jaar lopen meningsverschillen over allerhande zakelijke kwesties zo hoog op dat tegelijkertijd Hans van Eijck, Polle Eduard en nieuwkomer Ray Fenwick hun biezen pakken. Ze formeren After Tea – een veelzeggende naam – en manifesteren zich eerst als een typische hippiegroep, om zich vervolgens te transformeren tot een heavy rock band.
De leegloop noopt Peter Tetteroo, nog altijd terzijde gestaan door de markante Theo Kuppens, om een vrijwel nieuwe Tee-Set uit de grond te stampen. Hij doet dit door vrijwel het complete James Mean in te lijven: gitarist Ferdi Karmelk, bassist Franklin Madjid, drummer Joop Blom en toetsenist Jan-Pieter Boekhoorn. Deze laatste wordt overigens in juli 1968 weer vervangen door Peter Seilberger, die in april 1969 plaats moet maken voor oudgediende Hans van Eijck.
De eeuwige stoelendans blijft niet zonder muzikale gevolgen. Het tweede officiële album Join The Tea Set dat in februari 1968 laat horen dat de band een melodieuze koers is gaan varen. Het album is gestoken in een opvallende uitschuifhoes, die wat betreft lay-out helemaal in het psychedelische tijdperk pas. Het is ook nog eens de eerste lp die uitkomt op het eigen label Tee-Set Records. Een bijzondere stap. Tee-Set is de eerste Nederlandse band die op die manier het lot in eigen handen neemt. In datzelfde jaar scoort Peter Tetteroo met het Neil Diamond-nummer Red Red Wine ook een hit onder eigen naam. Het prijkt echter ook gewoon op de nieuwe Tee-Set-lp Forever.

In 1969 blijkt de koerswijziging zich op een spectaculaire manier terug te betalen. De single Ma Belle Amie wordt in de zomer in Nederland een Top 10 hit. De vonk springt echter ook over naar het buitenland. In Amerika reikt de single zelfs tot de vijfde plaats in de hitlijst. Het stelt Tee-Set, versterkt met de nieuwe gitarist Ferry Lever, in staat om liefst zes weken door Amerika te toeren. Het land lijkt open te liggen voor de formatie uit Delft.
In 1970 verschijnt het volwassen album In The Morning Of Our Days. Het openingsnummer She Likes Weeds lijkt de ideale single-kandidaat om het internationale succes een vervolg te geven. De titel en een tekstflard zijn een citaat uit de film Funeral In Berlin met Michael Caine uit 1966. Het is door de band hoogstens dubbelzinnig bedoeld, maar de Amerikanen associëren het louter met walmende joints. Het nummer wordt er om die reden niet uitgebracht. Het thuisland biedt enige troost: She Likes Weeds wordt de eerste nummer-1 hit van Tee-Set in Nederland.

Tee-Set is inmiddels een waar imperium geworden: zowel een band als een platenmaatschappij. Er wordt niet alleen eigen werk uitgebracht, de muzikanten zijn ook te horen op de plaatjes die onder illustere namen als Tinus Plotseling, George Bethlehem en Hans Versnel wordt uitgebracht. In 1972 openen Peter Tetteroo en zijn onafscheidelijke manager Theo Kuppens op de pier van Scheveningen de discotheek Belle Amie. Vanaf 1973 is het etablissement gevestigd op het Gevers Deynootplein. Het vormt jarenlang het epicentrum van het Haagse uitgaansleven.
Hoewel er tot het midden van de jaren zeventig nog hits gescoord worden, verdwijnt de band in de tweede helft van het decennium uit beeld. In 1979 wordt Tee-Set door Peter Tetteroo echter weer tot leven geroepen, wat zowaar een nieuwe hit oplevert: Linda, Linda. Het blijkt echter een kortstondige opleving. Begin jaren tachtig wordt er nog regelmatig opgetreden, maar niet veel later wordt het toch weer stil rond de band.

De muzikanten duiken op in allerlei andere groepen. Ferry Lever wordt lid van de vaste begeleidingsband van zanger Rob de Nijs. Hans van Eijck heeft zich dan al ontwikkeld tot een van de meest succesvolle componisten van tv-tunes. Peter Tetteroo blijft onder eigen naam optreden met een repertoire dat nog altijd zwaar leunt op zijn verleden met Tee-Set. Zijn woonplaats leert hem ook kennen als gemeenteraadslid voor de fractie Leefbaar Delft. Hij krijgt echter nauwelijks kans om zijn politieke aspiraties te ontplooien. Op 9 september 2002 sterft de zanger na een kort ziekbed.
Het betekent het definitieve einde van Tee-Set. Wanneer becijfert wordt dat van het debuut Emotion 50.000 exemplaren zijn verkocht, krijgen de voormalige bandleden in het voorjaar van 2014 een gouden plaat uitgereikt. Voor die gelegenheid beklimmen Carry Janssen, Polle Eduard, Gerard Romeyn, Robert Plazier en Franklin Madjid nog een keer het podium. Het is het laatste afscheid van een band die geschiedenis schreef dankzij een Amerikaanse Top-10 hit, een eigen platenmaatschappij, een bloeiende discotheek en een hele reeks succesvolle albums en singles.
Robert Haagsma
(Muziekjournalist)