British Invasion: Britse bands zetten de toon in de 60s

Medio jaren zestig zijn de Verenigde Staten in de ban van Engelse bandjes. Op een zeker moment wordt nagenoeg de complete top 10 gevuld met Britse singles. Ook de rest van het straatbeeld wordt bepaald door de vroegere overheersers. De laatste mode, de kaskrakers in de bios en de populairste tv-programma’s: de Britten zetten de toon en er is maar weinig wat de yanks er tegen kunnen doen.
In het begin van de sixties gebeurt er niet veel spannends in de Amerikaanse hitlijsten: instrumentale surfbands, zanggroepjes, een handjevol tienersterren en wat rock & rollers die al op hun retour zijn – allemaal steevast van eigen bodem – zijn het populairst. Er zijn al wat bescheiden succesjes geweest voor Britse bands als The Tornados, maar als de Amerikanen eind 1963 eenmaal lucht krijgen van The Beatles en hun aanstekelijke mersey beat-mix van rock & roll, skiffle en rhythm & blues, is het hek van de dam en gaat men ook aan die kant van de oceaan om voor de Fab Four.

In hun kielzog nemen The Beatles talloze andere artiesten ‘mee’ naar de V.S., waaronder Dusty Springfield, die met I Only Want To Be With You een hit scoort. De twee jaar daarop wordt het Amerikaanse muzieklandschap gedomineerd door de Britten, met nummer 1-hits voor artiesten als Peter And Gordon (A World Without Love), Manfred Mann (Do Wah Diddy Diddy), Herman’s Hermits (Mrs. Brown, You’ve Got a Lovely Daughter) en niet te vergeten The Rolling Stones (o.a. (I Can’t Get No) Satisfaction).

The Searchers, The Animals, The Small Faces, Gerry And The Pacemakers, Billy J. Kramer, Tom Jones – zo kunnen we nog wel even door gaan. De lijst Engelse artiesten die hits scoren in de V.S. lijkt oneindig. Op enig moment dreigen ze zelfs de complete top 10 in handen te krijgen, maar gelukkig weten Gary Lewis & the Playboys de Amerikaanse eer te redden met Count Me In.

Het blijft overigens niet bij alleen bij muziek. In de bioscopen draaien films met sterren als Audrey Hepburn (o.a. Breakfast At Tiffany’s, My Fair Lady), Sean Connery (James Bond) en Peter O’Toole (o.a. Lawrence Of Arabia) en op televisie worden Britse series als Danger Man en The Avengers uitgezonden. Ook de mode wordt bepaald door de Britten: supermodellen als Twiggy en Jean Shrimpton lopen over de catwalk in de ‘hipste’ creaties.

Er is in die tijd uiteraard ook kritiek op ‘de indringers’. The Beatles en hun collega’s zouden volgens boze tongen de Amerikaanse muziekwereld de nek om hebben gedraaid. Het lukt vertrouwde artiesten als Ricky Nelson, Fats Domino en zelfs Elvis Presley plotseling niet meer om een hitje te scoren – en dan te bedenken dat die Britten zelf juist zoveel te danken hebben aan Amerikaanse acts als Chuck Berry, The Everly Brothers en Muddy Waters. Misschien gaat het er ook niet om wát ze doen, maar hóe ze het doen. De Britten creëerden namelijk de blauwdruk van ‘de rockband’ zoals we die vandaag de dag nog steeds kennen: een paar jongens met gitaren, bas, drums en – heel belangrijk – zelfgeschreven songs. En dat is misschien wel hun grootste verdienste.
Eind goed al goed: na verloop van tijd weten de Amerikanen zich te herpakken, met artiesten als The Byrds, The Beach Boys, The Doors, Creedence Clearwater Revival en Jimi Hendrix. De invloed van de Engelsen blijft echter onmiskenbaar aanwezig in het Amerikaanse muzieklandschap.
Op de 3CD-box British Invasion zijn 72 songs uit deze belangrijke periode uit de muziekgeschiedenis verzameld. Ga voor meer informatie en de volledige tracklisting naar Bol.com: