'House For Sale' veranderde alles voor Lucifer

Peter Schoonhoven is nog maar 23 jaar oud als hij, na een bliksemcarrière in de Nederlandse entertainmentwereld, begin jaren zeventig benoemd wordt tot de directeur van EMI Publishing Benelux. Hij laat zich al snel gelden. Tijdens een van zijn eerste bezoeken aan Amerika komt hij in contact met Snuff Garrett, een tycoon die als producer, muziekuitgever, labeleigenaar en talentscout binnen de Amerikaanse muziekwereld een grote staat van dienst heeft. Hij laat de jonge Nederlander een demo horen van het nummer House For Sale, geschreven door het componistenduo Gloria Sklerov en Harry Lloyd. Peter Schoonhoven hoort gelijk dat dit een potentiële hit is en neemt het nummer mee terug naar Nederland.
Hij laat het vervolgens horen aan Hans Vermeulen (o.a. Sandy Coast), die voorstelt om het op te laten nemen door de veelbelovende Zaanse popgroep Lucifer. Als arrangeur en producer heeft Hans Vermeulen een bepalende hand in het eindresultaat, maar het is vooral de even doorleefde als krachtige zang van Margriet Eshuijs die van de ultieme break-up song zo’n aangrijpend nummer maakt. Het weet in elk geval talloze snaren te raken. In het voorjaar van 1975 schiet House For Sale hoog de top 10 in.

Hoewel voor de buitenwereld Lucifer uit de lucht komt vallen, hebben de leden er al heel wat tropenjaren opzitten in de clubs en zaaltjes van Noord-Holland en wijde omstreken. Margriet Eshuijs speelt aanvankelijk gitaar in The Bright Stars en werkt voor het eerst met slagwerker Henny Huisman samen in de The Marileens, waarbij ze zich meer op zang en toetsen concentreert. De band is nog even actief als Equipe Z, met Nico Fontijn op drums. Eind jaren zestig gaat het gezelschap toch in alle stilte uit elkaar.
Henny Huisman richt in 1972 Lucifer op, met daarin verder zangeres Pinky (Brenda Barthelemy) en bassist Dick Buysman. De band vermaakt de passagiers van de Holland Amerika Lijn en is zelfs in een popprogramma op de Britse televisie te zien, maar de eerste twee singles Morning Sun en Open Book slaan niet aan. Het vertrek van Pinky, de komst van Margriet Eshuijs en het uit Amerika overgevlogen liedje veranderd alles. House For Sale prijkt vanzelfsprekend ook op het debuutalbum As We Are dat in 1975 uitkomt. Het is een – mede dankzij bijdragen van topkrachten als toetsenist Eric Tagg, bassist Jan Vermeulen en drummer Shell Schellekens – heel volwassen klinkend album, waarop een mix staat van zelfgeschreven werk en covers. Het album, voorzien van foto’s met het Hollandse polderlandschap als decor, haalt moeiteloos de goudstatus. Nieuwe single-hits volgen in de vorm van Scarlet Lady en I Can See The Sun In Late December.
In 1976 doet Lucifer mee aan het Nationaal Songfestival met als inzending Someone Is Waiting For You. Het is echter Sandra Reemer met The Party’s Over die afgevaardigd wordt naar het Eurovisie Songfestival, dat overigens dat jaar in Nederland gehouden wordt. Het is een kleine tegenvaller die in het niet valt bij de klap die Lucifer nog datzelfde jaar te incasseren krijgt. Na een conflict met de platenmaatschappij blijkt Hans Vermeulen niet langer beschikbaar te zijn. Zijn afwezigheid laat zich meteen voelen.

Het door Margriet Eshuijs geschreven prachtliedje Self Pity wordt nog een hit, maar het belangrijke tweede album getiteld Margriet lost de hooggespannen verwachtingen niet in. Lucifer is dan al ten prooi gevallen aan de onvermijdelijke bezettingswisselingen die ook een stevige wissel trekken op de levensvatbaarheid van de band. In 1978 wordt het alle betrokkenen duidelijk dat Lucifer inderdaad geen toekomst meer heeft en heft Margriet Eshuijs de band op.

Helemaal volgens verwachting begint Margriet Eshuijs vrijwel meteen aan een solocarrière. On The Move Again – veelzeggende titel – verschijnt in 1979 en is opgenomen met de gelauwerde producer Tom Salisbury (o.a. Natalie Cole, Melissa Manchester, Michael McDonald) en eveneens Amerikaanse sessiemuzikanten. Het is een uitstekend debuut waarop de in soul gewortelde stem van de zangeres uitstekend uit de verf komt. De verkoopcijfers blijven achter bij de verwachtingen vanwege het ontbreken van een hit, maar het album wordt wel onderscheiden met een Edison en de Pall Mall Exportprijs. Beter vergaat het Right On Time, dat in 1981 in de winkels ligt. Het wordt uitgebracht onder de naam Margriet Eshuis Band en is dan ook met Nederlandse muzikanten opgenomen: Peter Schön (toetsen), Lex Bolderdijk (gitaar), Jan Hollestelle (bas) en Ton op ’t Hof (drums). De sound is opgeschoven richting rock en in de vorm van Black Pearl bevat het ook een single-hit. Ook dit album levert een verdiende Edison op.

In de decennia die volgen slaat Margriet Eshuijs haar vleugels wijd uit. Op gezette tijden brengt ze nieuwe albums uit, ze toert langs de Nederlandse theaters en werkt samen met koren en orkesten. In de vorm van Sometimes, dat ze maakt met haar partner Maarten Peters, voegt ze begin jaren negentig een nieuw pareltje toe aan haar oeuvre. Het levert haar ditmaal een Gouden Harp op. Margriet Eshuijs stelt haar ervaring ook steeds meer in dienst van een jongere generatie zangers en zangeressen. Ze wordt docente aan het conservatorium in Amsterdam, opent een eigen zangstudio en is de coach van het Margriet Eshuijs PopUpKoor. Met haar nieuwe soloprogramma Journey is ze ook in 2017 weer op Nederlandse podia te zien. Het biedt een verslag in muziek en beeld van een reis die de zangeres maakte met haar hond Lola, waarbij ze een combinatie zingt van door Maarten Peters geschreven songs en heel uiteenlopende covers van o.a. Amy Winehouse, Snow Patrol en Frank Sinatra. Het is duidelijk, de muzikale reis van Margriet Eshuijs is nog lang niet ten einde.
Alle singles van Lucifer en de Margriet Eshuijs Band ui de eriode 1971 – 1991 zijn nu, inclusief B-kanten, verzameld op de 42 tracks tellende 2CD ‘The Golden Years Of Dutch Pop Music’. Bestel nu in de officiële Golden Years-webshop, bij Platomania of bij Bol.com:

Tekst: Robert Haagsma